Je lot of gewoon domheid?

Om mijn visum voor Australië te krijgen moest ik een xray van mijn borst laten maken in het Olv gasthuis van Amsterdam. Dit had ik op een donderdag gepland en kon mooi op een dag waardoor ik het eind van de middag op tijd terug zou zijn voor een afspraak in Alkmaar. Helaas zat alles tegen. Ik had slecht geslapen die nacht waardoor ik veel te laat wakker werd. Toch wou ik alles vlug nog voorbereiden maar bij het printen van mijn documenten weigerde de printer omdat de cartridge op was. Om de printer die aangesloten stond op mijn vaders pc te gebruiken moest ik eerst een monitor regelen voor zijn pc omdat hij zijn monitor mee had naar de camping. Toen het eindelijk werkte bleek ook zijn cartridge leeg. Dan maar naar de pc zaak op de hoek. Maar ook hier bleek de pech toe te slaan. Wegens vakantie waren ze gesloten tussen 12.00 en 14.00. En het was 12.30. Zou dit een teken zijn van een hoger bestaan? Wordt ik ergens voor behoed? Misschien gaat er deze middag wel een treinongeluk gebeuren waardoor alles weer ontregeld is en ik vastzit in Amsterdam. Kan niet anders! Dus ik heb me er bij neergelegd en ben de volgende dag gegaan. Volgens gelovige vrienden van mij uit het Christelijke zuiden van het land bestaat zon teken niet en ben ik gewoon een luiwammes geweest die vroeger zijn bed uit moet komen.

Een ander ding. Vanaf nu zit ik weer iedere dag aan het Aziatische eten. De Aziatische keuken is echt verrukkelijk. Ik ben er nog nooit ziek van geworden. Behalve van de Indische keuken dan. Maar dat was geen keuken. Dat was kip in de trein. Waarschijnlijk onderweg rauw gevangen en niet gekookt. Maar in Thailand had ik nooit problemen met Kip, best verbazingwekkend eigenlijk.

Ik heb een hele dag lang wachtend op het busstation van Krabi doorgebracht. Omdat ik had afgesproken met iemand met een zeer vertraagd reisschema. Ik heb tijdens deze dag de werkdag van een Thai eens van dichtbij bekeken. Feitelijk zijn het net honden. Ze slapen als er niets gebeurt. En als er iets gebeurt, staan ze op. Doen ze wat en gaan weer liggen als de actie voorbij is. De vrouwtjes achter de voedselkraampjes schreeuwen zo nu en dan eens wat en zitten de hele dag te nietsen. Zo lig de gebraden kip in hun voedselkraampje de hele dag te wachten om verkocht te worden. Als je dan ’s ochtends aankomt op het busstation ziet die kip er nog aantrekkelijk uit. Aan het eind van de dag zien ze er net zo aantrekkelijk uit alleen heb je er dan samen met het verkoopvrouwtje er een hele dag naar gekeken en weet je dan dat ze er al een hele dag liggen. Zouden ze er gister ook al hebben gelegen? Toch eet ik dit soort dingen vaak en wordt nooit ziek.

De hele meeting die ik zou hebben stond in het teken van pech. Het doel van het wachten was op mijn zus Samantha. Samantha haat in tegenstelling tot mij het Aziatische eten en wordt door iedereen op het eiland koh phangan “absolutely amazing” genoemd. En ook ik vind dat. Samantha is nu 1 maand op vakantie en zou voornamelijk naar Maleisië gaan. Ze had nog wat tijd over en besloot naar Thailand te komen en 1 week samen met mij door te brengen. Het eerste doel samen was Koh Jum, een niet toeristisch eiland vlakbij koh phi phi welke moeilijk te bereiken is met het openbaar vervoer. Echt moeilijk. Als je geen goede uitleg hebt gekregen waar je moet opstappen, overstappen en naar toe moet, raak je verdwaald tussen de schreeuwende Thaien waarvan je nooit zeker weet wat ze met je van plan zijn. De afgesproken plek met Samantha was Krabi busstation waar ik deze morgen aankwam vanuit Bangkok. Samantha zou hier al 1 dag eerder aankomen. Maar door een slechte treinrit vanuit Maleisië kwam Samantha 1 dag later dan gepland aan en door een volle bus vanuit Hat yai moest ze een bus later nemen en kwam ze dus ook nog eens 1 uur later in de middag aan dan gepland. Helaas was het zo laat in de middag niet meer mogelijk om naar Koh Jum te gaan en zijn we noodgedwongen 1 dag in Krabi gebleven.

Door deze nare gebeurtenis hebben we Bob ontmoet. Een rasta Thai barman in de beste bar van Krabi die vroeger ook op Koh Jum heeft gewoond. Hij wist ons precies te vertellen hoe we er kwamen en wat het beste en goedkoopste resort was op het eiland. Hij schreef alle informatie voor de taxichauffeur in het Thais op een briefje voor ons. Hierdoor liep de dag erna gesmeerd en kwamen we zonder problemen maar met veel twijfels over een goede afloop toch aan in onze bungalow aan het strand. Allemaal door die pech van Samantha. De grote vraag is nu weer….. Is dit nu lot en moest het zo gaan, of was Samantha gewoon een luiwammes en had ze nog een bus vroeger moeten nemen?