Het wel en wee van een niet toeristisch eiland

Ondanks dat ik het allang gewend ben is het nog steeds een pijnlijk proces. Dat heet eten in Thailand. Ik snap er niets van dat het me telkens overkomt. Al zittend op het toilet dat aan onze bungalow vast zit en al kijkend door alle gaten in de golfplaten waarmee het toilet is omringd en afgeschermd, hoop ik dat het zo snel mogelijk over is. Het is niet de eerste keer dus ik weet dat het na 2 keer naar de wc gaan voorbij is. Toch twijfel je over de toekomst en stel je jezelf voor nooit meer heet te eten. Ik haat de ring of fire. Maar het hoort bij Thailand. En nee, het kwam niet door de kip die ik op aanraden van Samantha heb laten liggen die dag ervoor omdat hij rood was van binnen.

Verder was ons resort en de bungalow een paradijs. We hadden een bungalow met uitzicht op zee en een hangmat voor ieder op onze veranda. De Thaise vrouw van ongeveer 40 die het resort runde was een en al liefde. Dat ze voor ons, de enige gasten speciaal in haar eentje aan een uur lang aan het werk gaat om onze bestelling met eten te maken bewijst dat maar weer. Ik dacht dat wokken snel ging, maar bij deze vrouw niet aangezien ze het met liefde doet. En wat er na 1 uur op tafel kwam was echt heerlijk. Een fantastische pad thai chicken volledig opgemaakt met ei. Gelukkig heeft Samantha haar bord een keer helemaal leeg gegeten aangezien Samantha niet van Aziatisch eten houdt waardoor ik telkens aan twee maaltijden zit.

De nachten waren ook typisch authentiek alsof je op een niet toeristisch onbewoond eiland woont. De hele nacht hoor je de zee golven. En als je niet in slaap kan komen, moet je gewoon luisteren naar de golven van de zee luisteren was de tip. Toch hebben we midden in de nacht het licht eens aangedaan om te kijken hoe we nu opeens aan al die jeuk van muggenbulten kwamen. Eerst klaagde Samantha alleen nog maar over de jeuk. Dat was nog geen probleem voor mij. Maar toen ik er later in de nacht ook last van kreeg en het luisteren naar de zee niet meer hielp, hebben we na enig onderzoek een mug in onze klamboe gevonden. En nog 1, en nog 1 totdat er 12 zijn gedood. Heb ik goed gedaan voor Samantha.

3 uur na de muggenmoorden werd er al op onze deur geklopt. We hadden een wake up call service aangevraagd voor onze taxi naar de pont weg van het eiland. Dat was even bitter opstaan maar natuurlijk is niets ons te veel. Op Koh Phangan kunnen we weer uitrusten.